“Ik reisde door Brazilië, was vijf maanden zwanger. Toen ik in Iguaçu uit de bus stapte en de watervallen zag, kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik werd overstroomd door gevoelens van blijdschap, ontzag, nietigheid en tegelijkertijd grootsheid en grote dankbaarheid dat ik daar deel van uitmaakte. Ik voelde me samenvallen met het grote geheel: één met alles. Vanaf dat moment overkwam dit gevoel me vaker, zonder dat ik daarvoor naar de andere kant van de wereld hoefde te reizen. Het kon ook op het strand van Vlieland of in het Renkums Beekdal gebeuren.”
Aan het woord is Jikke Verhulst. Ze vertelt haar ervaringen in de rubriek “Zin in het Alledaagse” in het dagblad Trouw. Tot het besef komen, dat je niet op jezelf staat, maar deel uit maakt van een groter geheel, is een wezenlijke ervaring. Zelf noemt ze het “dichter bij God komen.”
Paulus gebruikt in zijn brieven vaker het beeld van het lichaam. Hij schrijft: “Het menselijk lichaam vormt met zijn vele ledematen één geheel; alle ledematen, hoe vele ook , maken tezamen één lichaam uit” (1 Korintiërs 12,12).
Je staat niet op jezelf. Je bent onlosmakelijk verbonden met de natuur, de mensen om je heen. Wij zijn allemaal deel van dat ene lichaam, van een groter geheel. Op genadige momenten in ons leven mogen we dit ervaren.
Verhulst zegt over deze ervaringen verder: “Dat soort ervaringen voeden ons, geven ons energie voor het goede te kiezen. Voor de liefde.” Vanuit die diep beleefde verbondenheid wordt zij geïnspireerd om het goede te doen, om voor de ander in liefde te zorgen.
Dat ook wij deze verbondenheid met elkaar mogen ervaren, juist nu we in hetzelfde schuitje van een lockdown zitten om vandaaruit samen deze zware weken door te komen. De ziekenhuizen liggen vol, het personeel kan het nauwelijks meer aan, veel mensen, jong en oud, lijden zwaar onder de lockdown, sociaal, economisch en psychisch. Dat we in deze moeilijke weken van de verlengde lockdown in verbondenheid met elkaar, in staan voor elkaar!
Berrie Daalhuizen