Pinksteren dit jaar valt samen met het eind van het verbod op groepen tot 30 personen, een belangrijke mijlpaal op de weg die wij allemaal samen gaan. Na vele weken wordt er naar dit moment snakkend uitgekeken, soms met gedwongen geduld – of ongeduld. Zoals met voorjaar de koeien de wei in springen, zo was er vreugde op de straten in Italië en Spanje toen de strengste deel van hun lockdown voorbij was.
“Geduld is een schone zaak” luidt het spreekwoord. In deze tijd zijn wij erg gesteld op schone zaken: heel belangrijk in onze zorg en omkijken naar elkaar toe. Vaak worden wij aan de telefoon of op een website gevraagd om “Even geduld, alstublieft”.
Geduld is een gave van de heilige Geest. Een gave om wachttijd te zien niet als verloren tijd, maar als ruimte waarin iets kan gebeuren. Onze eerste negen maanden werd op ons gewacht, terwijl wij in het geheim vorm kregen, unieke vorm, geschapen in beeld van Hem die ons liefheeft, terwijl wij werden gekoesterd en over ons gedroomd werd.
Of je nu één brood bakt, of 10.000, ieder broodje heeft drie en half uur de tijd nodig. Het proces kun je niet versnellen, ook niet als je brood lekker wil roosteren.
Maar geduld is veel meer dan een praktische zaak van tijd. Bij geduld denk ik ook aan de barmhartige vader in het verhaal van de verloren zoon (Lukas 15:11-32). Een vader die duidelijk op de terugkeer van zijn zoon staat te wachten, want hij ziet hem al in de verte aankomen. Hoe lang heeft hij daar al gestaan?
Waarom is het een schone zaak om geduldig te zijn? Omdat God geduldig is, en wij zijn geroepen om steeds meer op Gods beeld te gaan lijken. Wij horen het vaker in de Schrift: “Heb elkaar lief zoals ik u heb liefgehad” (Johannes 13:34), “Wees dus volmaakt, zoals uw vader in de hemel volmaakt is” (Matteüs 5:48). Dat is een grote (onmogelijke?) vraag! Maar het is een levenslang proces om helemaal te worden wie wij zijn – beeld en gelijkenis van God die leeft. Een proces van vallen en opstaan, met ook de momenten van gefrustreerd en zelfs moedeloos raken. Het is niet meteen af – wij hebben een heel leven ervoor, en het duurt ook een heel leven. Wat hebben wij daar voor nodig? Jawel, … geduld!
En God is geduldig, wachtend op ons, en wil geven wat nodig is. Het is nooit te laat. Wij kunnen tegenstribbelen, ons terug houden, maar God wacht. En Zijn uithoudingsvermogen is veel groter dan onze: Hij kan zijn wachten veel langer vol houden dan wij ons kunnen weerstaan!
Marcel Smits
