“Toen kwam de Samaritaan die op reis was, bij hem: hij zag hem en kreeg medelijden”. (lucas 10, 33).
Het was een spontane actie. Een brand in een flatgebouw zorgde voor grote paniek. Twee kinderen konden niet ontsnappen. Ze proberen via het raam te ontkomen. Ze hangen aan het kozijn. Spontaan vormt een groepje jongens een vangnet met hun armen en sporen de kinderen aan zich te laten vallen. Beide kinderen worden opgevangen. Wonderwel mankeerden ze niets. Twee jongens braken hun armen en er was een schouder uit kom. Zonder nadenken deden de jongens wat ze moesten doen.
Ik zie ook nog een foto voor me van een grote, zwarte man, die een blanke demonstrant wegdraagt. De demonstrant was onwel geworden, gevallen, en dreigde onder de voet te worden gelopen. De ander pakte hem spontaan op en voorkwam zo dat hij door de menigte onder de voet werd gelopen. Hij voelde zich geen held. De foto waarop te zien hoe hij de man wegdraagt ging de wereld rond, maar hij vond, dat hij deed wat hij moest doen.
Deze gebeurtenissen riepen het bekende verhaal van de barmhartige Samaritaan bij me op. We kennen het allemaal. Een Samaritaan ziet een gewonde reiziger langs de weg liggen. Hij wordt geraakt door de aanblik van de zwaar toegetakelde man en biedt eerste hulp en vervolgens brengt hij hem naar een herberg waar hij verder verzorgd kan worden en betaald voor de kosten van zijn verzorging.
Het tegendeel gebeurd natuurlijk ook. Je ziet wel dat de ander hulp nodig heeft, maar je loopt door. Je laat niet je hart spreken, maar je hoofd: “Als ik nu help, kom ik te laat op mijn afspraak, of mis ik mijn trein. De priester en de leviet in het verhaal van de barmhartige Samaritaan zien wel, maar lopen met een boog om de man heen. Blijkbaar hebben zij redenen om niet te helpen. Hun hoofd spreekt en zij laten niet hun hart spreken
Deze voorbeelden van spontane reacties in nood en het verhaal van de barmhartige Samaritaan zijn een uitnodiging om ons hart te laten spreken en te doen wat gedaan moet worden voor de ander.
Berrie Daalhuizen