“Mijn vader leerde ons om omhoog te kijken. Niets vrooms aan: we keken samen naar de sterren. We woonden toen in de Achterhoek. Daar was het ’s nachts nog zo donker dat je bij het laatste “rondje hondje” de Melkweg in al haar mysterieuze glorie kon aanschouwen. Hij wees ons de constellaties aan en noemde hun namen. Hij was zo enthousiast dat je vanzelf meekeek: neusje omhoog, nekje gespannen, mond open – en het “oooooooh” kwam er haast als vanzelf uit”. Dit kind kreeg verwondering met de paplepel ingegoten door haar vader.
Je hebt allemaal wel voorbeelden van een ouder, een leraar, een pastor, die je op een spoor in je leven heeft gezet, dat achteraf gezien richtinggevend was voor je leven. Mensen die je iets aanreiken, veelal gewoon door wie ze zijn of wat ze doen, waardoor je voor jezelf gaat ontdekken wat belangrijk of wezenlijk is voor jou. De vrouw uit bovenstaande citaat ontdekte op deze wijze Psalm 8. Ze schrijft: “En net als de psalmist(e) kan ik via de verwondering ook komen tot de bewondering van de Eeuwige als de grote scheppende kracht achter al dit wonderlijks”.
Volgens de joodse godsdienstfilosoof Abraham Joshua Heschel heeft gelovig zijn alles met verwondering te maken. Hij schrijft: “Het zou ons doel moeten zijn om ons leven te leiden in radicale verwondering. ’s Morgens opstaan en zó naar de wereld kijken dat niets wat je waarneemt vanzelfsprekend is. Alles is ongelooflijk. Behandel het leven nooit zonder aandacht. Spiritueel zijn is verwonderd zijn”.
Als je met verwonderde ogen kunt kijken, zie je Gods schepping in al haar schoonheid. Door met verwondering te kijken, onbevangen, met de ogen van een kind, wordt alles ongelooflijk! Kijk je dan als God, onbevooroordeeld? Met de ogen van een kind, door Gods ogen, zie je alles anders om je heen. Ongelooflijk!
Berrie Daalhuizen