Deze column schrijf ik terwijl nog veel mensen vakantie hebben. Het is rustiger op straat, in ons dorp en ook in het pastorale werk. Zelf was ik eind juni in de bergen van Tirol. Mijn vrouw Agnes en ik vinden dat een prachtige omgeving om even afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen. Genieten van de natuur en met de kabelbaan hoger de bergen in. Daar ervaar je letterlijk afstand en stilte. Een weldaad. Stilte, daar begint doorgaans mijn dag ook mee. Dankbaar voor het licht van de nieuwe morgen en in gebed me verbonden voelen met zovelen. Ik probeer voor God te brengen wat mijn hart bezighoudt en vraag om zegen over mijn dierbaren. Maar ook dat zijn Geest mij mag leiden en tot kracht mag zijn in mijn pastorale werk. Wat me begint op te vallen is dat, naarmate ik ouder word, dit dagelijkse ritueel belangrijker wordt en dat het goed is. Een groeiproces dat me ook dichter bij mezelf brengt.
Ik ben het Boek van Levenskunst van Anselm Grün opnieuw aan het lezen. Het zijn korte gedachten over het leven in het algemeen en over ‘mijn leven’ in het bijzonder. In “Ontmoet jezelf”, schrijft de benedictijner monnik Grün dat dit een van de belangrijkste taken is voor alle mensen die bezig zijn met innerlijke ontwikkeling. Voor de oude monniken was de ontmoeting met jezelf en het inzicht in jezelf de voorwaarde voor de ontmoeting met God. “Wil je beseffen wie God is, leer dan eerst jezelf kennen”. Een levenskunst, zo realiseer ik me steeds weer, die de moeite waard is om te blijven inoefenen, want een mens is daar nooit klaar mee. Tijd nemen die je gegeven is om te ‘onthaasten’ en te beseffen dat tijd ons geschonken is om te leven. Daar sta ik niet altijd zo bij stil en ik denk de meesten van ons niet. Dat heeft ook wel te maken met de fase van je leven. Aan het begin van je studie of werkzame leven is dat anders dan wanneer er een einde komt aan je arbeidsproces, door pensioen bijvoorbeeld.
Op 1 december 2019 zal ik met deeltijd-emeritaat gaan, omdat ik dan de AOW-gerechtigde leeftijd hoop te bereiken. De aartsbisschop heeft ingestemd met mijn verzoek om de benoeming en werkzaamheden in onze parochie te beëindigen en dat mijn taken in de samenwerkende parochies van St. Paulus – Groenlo e.o. en St. Ludger – Lichtenvoorde e.o. doorgaan.
Ja, dat zal best wennen zijn. Ik hoor dat mensen om mij heen ook zeggen die dat eerder meemaakten. Het leven zal een nieuwe invulling krijgen. Daar wil ik samen met Agnes ook de tijd voor nemen. Ik blijf betrokken bij het pastoraat, zoals ook het ambt van diaken met mij verbonden blijft.
In het laatste hoofdstuk van het Boek van Levenskunst lees ik, dat niets zo belangrijk is als de huidige dag. Jezus spoort mij aan om de zorgen over de dag van morgen los te laten. Dat wil ik blijven inoefenen en wens ik mijn lezers ook toe.
September 2019
Diaken Cor Peters